TALITAKUMI WEEKEND

Getuigenissen

Getuigenissen Talitakumi Heiloo  juli 2022

…de liefde in het hart bewaren en mijn leven te laten leiden door de vreugde

De bijeenkomsten, met gesprek en vooral de samenzang heeft mij in het hart geraakt, juist in al zijn eenvoud en directheid. Ik voelde echt dat Jezus aanwezig was. Ik heb heel veel gehuild en dat mocht en was goed. Het was warm en gastvrij zonder ergens opdringerig te zijn, eerder uitnodigend. Heel fijn, zowel de mensen van de organisatie als de mede deelnemers waren open en hartelijk naar elkaar toe, met humor dat is ook heel belangrijk. Het was goed om oude schepen nog eens te verbranden en als op een roze wolk de liefde te voelen, de vreugde van het leven en dankbaarheid dat God er altijd weer voor ons is. Er waren ook wat discussiepunten die verwarring geven/gaven maar ook dat is goed, daar leer je van en er was ruimte om je te uiten. Daarbij de prachtige locatie bij Maria Ter Nood in Heiloo echt supermooi en een fijne kamer, eten heel goed verzorgd echt een warm bad. Ook pastoor Jeroen vond ik een fijn persoon om mee te wandelen en hij sloot zo aan bij de bijeenkomsten waar naast hij ook de sacramenten bijna in samenwerking deed met de teamleden van Talitakumi. Indrukwekkend. Ik ben heel veel in de kerk geweest maar nooit heb ik een christelijk samenzijn zo prettig ervaren (alleen de jongerenmissen een beetje). 

Mijn voornemen was om de liefde in het hart te bewaren en mijn leven voortaan te laten leiden door de vreugde. Ik zou graag een bidcompaan of groepje hebben om elkaar te ondersteunen en de liefde te bewaren. 

Margriet

Hoop in de toekomst…..

Allereerst wil ik mijn dankzegging uitspreken voor alle aanwezigen en de leiding van dit weekend. Het was voor mij persoonlijk de eerste keer dat ik aan een retraite mee heb gedaan. ik vond het geweldig, de mensen die ik heb ontmoet.  De sterke aanwezigheid van God. Ik hoop dat dit voor allen een heel krachtig weekend is geweest.
Hoop in de toekomst op een nieuwe samenkomst.Ik wens een ieder heel veel kracht, moed en zegeningen.. met verdriet denk ik terug aan het prachtige weekend… liefde voor alle aanwezigen !!

Dennis

…….een intens gevoel van diepe dankbaarheid en vreugde

In hetTalitakumi weekend staat God centraal, de genezing door Jezus en de werking van de Heilige Geest. Dit gebeurd door middel van gebed, zang, Eucharistieviering, lofprijzing en begeleiding van het team. Er waren ook momenten van ontspanning er werd gelachen en er vloeiden ook tranen. De diepste ervaring die ik daar beleefde gebeurde tijdens het vreugdeolie-gebed waarin je in de groep kon aangeven wat in je opkomt. Bij mij kwam het woord liefde omhoog en de groepsleden gaven hun antwoorden die ingegeven werden. Toen kwam het beeld van een rood hart omhoog met een ijzeren band er omheen vastgezet met een zwart slot dat open ging. Dat gaf een intens gevoel van diepe dankbaarheid en vreugde. De groepsleden zalfden elkaar met vreugde olie en je kon je uitspreken over je ervaringen.

Marlène

WEEKEND HEILOO (JULI 2021)

LOSLATEN, geloven en vertrouwen op Jezus. Mijn zorgen met Hem delen, aan Hem overlaten en erop vertrouwen dat Hij zich voor mij inzet. Dat Hij met mij meeloopt in mijn niet eenvoudige leven, dat hij altijd bij me is, dat probeer ik te doen. Een moeilijke opgave voor iemand die altijd de touwtjes in eigen hand wil hebben. ik heb veel steun aan de woorden “loslaten is God laten”. Het geeft me veel rust. Een mooi symbool was om de geschreven woorden op een velletje papier in gezegend water los te laten.

GOD ERVAREN ALS EEN GOEDE OUDER: Dat eenvoudige en overtuigende gebed “”ze zei de eenvoudige woorden Heer dank U voor C’s leven….maakte me in staat om de genade te ontvangen om te bedanken en het geschenk van vreugde te ontvangen: God te beginnen ervaren als een goede ouder. Toen de retraite voorbij was, voelde ik me veel meer vredig en ontspannen om met anderen om te gaan zonder mezelf als een verspilling van leven te beschouwen. Ik begon me een prachtig schepsel te voelen!

WEEKENDS THUIS

Het laatste weekend van Talitakumi is weer thuis gehouden. We raken er een beetje aan gewend. Maar …… het volgende weekend in Heiloo komen we weer echt bij elkaar. U kunt zich opgeven voor het weekend van 2-3 en 4 juli. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn, die hier op gewacht hebben.

Hieronder volgt een samenvatting van de getuigenissen van het Thuis weekend, dat eigenlijk in Den Haag plaats had moeten vinden op 16-17 en 18 april 2021. Het Talitakumi-weekend Thuis is prima verlopen, schrijft een begeleider. Met plezier heb ik de deelnemers telefonisch te woord kunnen staan. We hebben meerdere contactmomenten in kunnen lassen, die nodig waren om, om in te kunnen gaan op de aangeboden inhoud van het weekend. We hebben er de tijd voor kunnen nemen.

Een andere begeleider: De deelneemsters hadden beide een levende en intense relatie met Jezus. Beiden hebben een sterk gebedsleven. Bij een heb ik eenvoudig de kleine en grotere problemen aan Jezus aangeboden. Een oud probleem en een oude pijn en onzekerheid kwam naar boven. Hier is intens aan gewerkt en zal over een week geevalueerd worden.

Een ander. Met de Heilige Geest is een deelneemster minder vertrouwd dan met Jezus of God de Vader. Daar spraken we verder over. Zo kwamen we er op, dat je aan de H. Geest hoge hemelse genadegaven kunt vragen.

Weer een andere begeleider. Ik vind het buitengewoon om mee te mogen werken om Jezus een grotere plaats te laten krijgen bij onze deelnemers. Ja, het was voor mij een rijkdom en soms ontroerend. Bij een deelneemster, die al meerdere malen aan een weekend heeft meegedaan, zie ik een groei in liefde en wijsheid. De overgave aan Jezus, de Zoon van God, werpt zijn vruchten af. Er is openheid te bespeuren, waarbij minder mooie karaktertrekken veranderen. De nederigheid en zachtmoedigheid gaan steeds meer zichtbaar worden. Ik vind dat prachtig. Een andere, jongere deelneemster staat ook niet aan het begin van haar geestelijke leven. Bij haar bespeur ik een grote welwillendheid om te vergeven en om Jezus helemaal te volgen.

Nog een getuigenis van een deelneemster. Bij het lezen meditatieve vragen bij de Bijbeltekst “Storm op het meer” die je de ruimte geeft om vanuit je hart de vragen te beantwoorden VOELDE IK MIJ VOOR HET EERST NIET MEER ALLEEN….het is een soort van zachte liefde die zich laat horen en voelen als je Jezus achter je op de boot toelaat en Hem de richting laat bepalen…..en hoe stiller je wordt hoe duidelijker voel je Zijn leiding.

Het boekje bleek een goede leidraad, waarop we konden voortborduren. Ik kreeg de indruk dat er veel gebeurde. De deelnemers waren tevreden. Het weekend heeft aan zijn verwachting voldaan. In dank namen we afscheid. Dank aan de Drie-ene God.

WEEKEND IN SITTARD (FEBRUARI 2020).

Op mijn reis naar het Talitakumi-weekend in Sittard kon ik gelukkig met iemand meerijden, want het openbaar vervoer lukte me niet meer. Ik kwam in het klooster van de Karmelitessen aan en mijn hoofd schudde hevig. Ik kon het niet stil houden. Ik kon wel met andere mensen spreken, maar mijn hoofd belemmerde een vruchtbare conversatie. In het groepje, waar we ’s avonds mee samen kwamen, was het niet mogelijk om rustig verslag te doen van mijn pijn en verdriet. Niet alleen mijn hoofd, maar ook mijn voeten kon ik niet stil houden en bij het lopen was ik zeer wankel. De volgende morgen na de lofprijzing en de inleiding over vergeving, kwamen we weer samen in het groepje en nu was er een duidelijk verschil. Mijn hoofd was rustig en ook mijn benen en voeten voelde ik veel minder bewegen. Ik kon rustig verslag doen van wat me bezig hield. Dat is die dag zo gebleven. Tijdens de nachtelijke aanbidding ben ik een tijdje bij Jezus gaan zitten, die uitgesteld was in de monstrans. Het was een moment van rust. Zowel mijn hoofd als mijn voeten waren rustig en dat kon ik wel uitroepen ook. Heerlijk om momenten te hebben dat je in Gods vrede kunt verblijven. Na het weekend is de rust in mijn hoofd behoorlijk goed gebleven. Soms heb ik wel een spanning, maar dan gaat het weer dagen goed. De pijn in mijn voeten is teruggekomen. Toch blijf ik vertrouwen dat het een keer goed zal gaan. Als ik er last van heb, draag ik mijn lijden op aan de Heer om samen met Hem mijn offer op te dragen voor mensen die verloren dreigen te gaan. E.

BEVRIJDEND.

Twee weken na het Talitakumi-weekend in Sittard, voel ik me bijzonder goed. Ik ben supergelukkig en dat voel ik tot diep in mijn lijf. Ook als ik ga hardlopen is er een gevoel van totale ontspanning. Het lijkt wel of de eerste liefde voor Jezus terug is. Na dit weekend in Sittard heb ik twee weken later een Emmausweekend gedaan. In die dagen ben je in stilte en ga je elke dag mediteren over vier teksten, die je gekregen hebt en die je in een half uur per dag dag kunt bespreken met twee teamleden. In samenspraak krijg je weer 4 teksten, waar je de komende dag over kunt mediteren. Een groot geschenk. Zowel het Talitakumi-weekend als deze Emmausdagen heb ik als zeer bevrijdend ervaren. Er is een vrede gekomen met mezelf en ik kan beter liefhebben. Ik heb het gevoel bevrijd te zijn. H.

De eerste woorden die ik over het weekend in Sittard wil zeggen is, dat ik er weer bovenop ben. Ik heb dit prachtige weekend ervaren als een bevrijding. Vooral in ons groepje, waar je alles kon vertellen wat je dwars zat, heb ik een ruimer hart gekregen. Er was vertrouwen om alles te zeggen wat je kon bevrijden. In het sacrament van verzoening heb ik ook een stuk verlichting ervaren. We zijn dankbaar voor de goede God, die ons ontlast van alles wat zwaar op ons hart drukt. En wat is het een zegen om in de stilte van de nacht bij Jezus te zitten en Hem te mogen aanbidden. Ik ben erg dankbaar. N.N.

TALITAKUMI 40 JAAR (NOVEMBER 2019)

Twee jaar geleden hebben we het idee al opgevat om het 40 jarig jubileum van Talitakumi niet zo maar aan ons voorbij te laten gaan. (Het is nu december 2019 en we hebben het jubileum gevierd op 16 en 17 november 2019.) Eind 2017 hadden we Emmaus al gevraagd om de locatie voor ons vrij te houden, want we verwachtten veel mensen. Een punt dat in het begin aan de orde kwam, was het karakter van het weekend. Moest het op een ‘gewoon’ Talitakumi-weekend lijken of mocht het een meer feestelijk karakter krijgen. Marcel en Marijke kwamen al gauw met idee voor een feestelijk driegangen diner. Marcel zou de kok zijn. De vrij langdurige voorbereiding heeft er in ieder geval toe geleid dat we een prachtig weekend hebben gehad. We waren met 110 personen en het was gezellig druk in het atrium van Emmaus. De organisatie verliep prima, mede dank zij Bart, die in die twee dagen alles onder controle had. Wendela Vuylsteke en Tiny Pouwels waren gevraagd om in onderling overleg een spreekbeurt voor te bereiden. Wendela begon zaterdagmiddag met de stelling dat iedere gebeurtenis in je leven, zeker de negatieve, een kans is, die God ons geeft, om in liefde te groeien. We waren enthousiast. De andere dag ging Tiny hier verder op in door te stellen dat deze kans alleen kan slagen door gebed. Twee mooie inleidingen met een boodschap waar we mee vooruit konden. Wat later in de middag hebben we ons het diner laten smaken. Ook de wijn ontbrak niet. De hele sfeer voelde zeer gezellig aan. Een ander geestelijk element ontbrak ook niet. Mgr van Burgsteden was uitgenodigd om voor te gaan in de eucharistie op zaterdag. Hij was er namens de Nieuwe Bewegingen in de Kerk. Lars en Elvira hebben de lofprijzingen verzorgd op zaterdag en Marjet op zondag. Ze hebben ons er toe geleid dat we alle eer aan God konden geven. Ja, dat was de kern van de zaak: dank brengen aan God voor de vele goede dingen die we in 40 jaar Talitakumi mee mochten maken. Hij is onze Herder en Schepper. Wij hebben een geweldige God, die altijd met ons mee gaat en die ons op allerlei manieren naar zich toe probeert te trekken. Hij is aanwezig in al wat we doen en Hij rust niet voor we in Hem geborgen zijn. Lof aan U. o Heer.

Rien.

TALITAKUMI 40 JAAR.

Zo oud zal het dochtertje van Jairus wel geworden zijn. Ze was 12 jaar toen Jezus haar uit de dood opwekte. Dat moet een geweldig gebeuren zijn geweest, waarvan drie apostelen getuige mochten zijn. Er zijn meer wonderverhalen in de H. Schrift, die ons verwonderd doen staan. Nu is het zaak om daar niet alleen maar passief naar te luisteren, maar ook als de gelegenheid zich voor doet in actie te komen. Dat heeft pater Jowan de Kever gedaan en dat heeft geleid tot het organiseren van de zo genaamde Talitakumi-weekenden, die al 40 jaar worden gehouden. Daar is veel genade en genezing van uitgegaan. Mensen mochten ervaren dat ze weer van dood naar leven konden gaan. Dat is mij in 1988 ook overkomen. Ik was volkomen onbekend met de charismatische vernieuwing en ik kwam in een weekend met geloof en de nodige charisma’s, die mij volkomen verrastte. De Heer sprak tot mijn hart in een woord dat mij is bijgebleven: “Ik ben altijd bij je, Ik ben altijd bij je geweest en zal altijd bij je blijven”. Ook had iemand een beeld voor mij tijdens het Emmausgesprek van een glas wijn en dat betekende dat ik veel vreugde zou ervaren. Dat werd werkelijkheid, want ik ging zingend op de fiets naar huis met het lied “Juicht, want Jezus is Heer“. Wekenlang kon ik soms niet ophouden met lofprijzen. Er is in de loop van de jaren veel gebeurd, waardoor ik kan zeggen dat mijn leven totaal veranderd is. Het is niet altijd gemakkelijk geweest, mede vanwege fysieke calamiteiten zoals een hartoperatie en een hersenbloeding. Toch herstelde ik steeds weer en werd ik priester gewijd in 1988, op 50 jarige leeftijd en 10 jaar na het eerste Talitakumi-weekend. Nu ben ik 71 jaar en nog steeds zeer actief in het pastoraat in een parochie, en ook als aalmoezenier van Geloof en Licht, de gemeenschappen voor mensen met een beperking. Ook mag ik als priester mee doen in het team voor de Talitakumi weekenden. Dat zou ik in 1988 nooit hebben kunnen vermoeden, maar ik ben wel heel dankbaar dat het zo mag zijn en dat de weekenden nog steeds doorgaan. “Juicht, want Jezus is Heer.”

Pastoor Henk Jozef Niesten.

ALS JE MAN JE MEE VRAAGT ….

Het begon allemaal met de vraag van mijn man of ik mee wilde gaan naar een Talitakumi-weekend. Gebeurtenissen uit het verleden begonnen bij hem steeds vaker op te spelen. Hij had gelezen over dit weekend, wilde hier graag heengaan, maar had ook graag dat ik er bij was. Ik had er een dubbel gevoel bij: ik wilde wel mee, maar om daar nu zo maar zonder ‘hulpvraag’ bij te zitten voelde wat vreemd. Daarom besloot ik om zelf eens op de website van Talitakumi te gaan kijken. Het was wonderlijk wat er toen gebeurde: binnen een halve minuut was ik heftig aan het snikken, zomaar uit het niets, en het was voor mij duidelijk, dat ik mee moest gaan, vooral dus voor mezelf. Wat was er gebeurd: een tekst op de site raakte mij in een oude wond, die ik kan omschrijven als een gebrek aan liefde in de basis, een wond die zo maar aangeraakt kon worden, met name in contact met vrouwen. Een wond die mij diep van binnen nog steeds een gevoel kan geven niet de moeite waard te zijn, een dweil, goed om te gebruiken en dan weer in de kast te leggen. En deze verwonding werd ook in het weekend aangeraakt. Ik heb me heel emotioneel, nietig en minderwaardig gevoeld. In eerste instantie helemaal niet fijn om zo aangeraakt te worden.

Maar het bidden in het groepje, de diensten, de gezangen, het samen eten, de fijne liefdevolle sfeer, dit alles heeft mij geholpen; ik mocht er zijn en langzaamaan verzachtte het geheel. De verzachting kwam met name na een innerlijke uitbarsting van enerzijds een gevoel de grootste, de beste en de mooiste te willen zijn, en anderzijds het diepe verlangen om gewoon mijzelf te zijn. Het eerste gevoel kon ik in de biecht brengen; mijn diepe verlangen kent God. Hij zal mij verder brengen, daar ben ik van overtuigd. Of ik nu genezen ben: een stukje zeker en daarvoor ben ik heel dankbaar. Ik denk dan ook met een heel fijn gevoel terug op dit weekend: aan de begeleiders, de bidders, de diensten, de gezangen en ook het spreken in tongen. Van dat laatste moest ik niet veel hebben, maar tijdens het weekend heb ik de tongentaal als een warme deken mogen ervaren, als kwetterende vogeltjes in de vroege morgen, waar je blij en vredig van wordt. En zo ben ik ook naar huis gegaan, blij en vredig en deze ondertoon blijft doorwerken. Met vriendelijke groet en tot ziens. I.V

DANKBAARHEID.

Het weekend in Den Haag heb ik als zeer intens, maar ook als zeer mooi ervaren. Ik ben er met een open ‘mind’ naar toe gekomen, ik wilde niet te veel verwachten, dan kon het ook niet tegenvallen. Maar het is echt heel bijzonder geworden !     Hoe onze groep in een paar dagen zo eigen werd is echt een wonder, zo warm, zo open, maar ook zo integer. Het deelgroepje vond ik echt door de Heilige Geest bij elkaar gezet, daar heb ik geen woorden voor !   Zo bijzonder, sommigen hebben hetzelfde meegemaakt, en ook jouw openheid over je eigen aandeel in sommige zaken in je diensttijd vond ik trouwens erg moedig !   Ja, ik geloof dat God er in dit weekend echt bij was en in ons werkte. Ik probeer dit gevoel vast te houden, maar eerlijk gezegd valt dit niet zo mee. Mijn man is katholiek, maar van het ouderwetse type (dat komt ook door zijn leeftijd) en dan is zo’n weekend erg moeilijk te begrijpen en daardoor kan er ook niet over gepraat worden. Wel was hij voor mij blij dat ik zo’n mooi weekend had gehad. Het lukt me redelijk goed vast te houden aan het gevoel, dat ik ook waard ben om door God geliefd te worden en dat vind ik al heel veel waard. Ik wil er in november graag bij zijn als het 40 jarig jubileum van Talitakumi gevierd wordt. Hartelijke groetjes van  W. van Z.

WEGGENOMEN IN HEILOO 2018.

Talitakumi is voor mij en mijn vriendin al lang bekend en ik besluit er weer naar toe te gaan. Ik heb soms een akelig gevoel en , hoewel ik dat steeds aan Jezus geef, hoop ik er in dat Talitakumi-weekend helemaal vanaf te komen.  Daar aangekomen komt de pastoor direct naar me toe en hij vraagt hoe het met me gaat. Ik maak een afspraak met hem voor een biechtgesprek voor ’s avonds en ik ga nog even naar mijn kamer om wat te rusten. Het wordt stil in mijn hart en ineens weet ik weer waar dat gevoel voor staat. Ik heb enkele jaren geleden een woord van kennis gehoord en dat was zeer waarschijnlijk voor mij: ik had te weinig moederliefde gehad. Ik had weliswaar een heel lieve moeder, maar zij moest na een ongeluk van pa vijf kinderen groot brengen en dat was erg zwaar. Nu wist ik waar dat angstgevoel vandaan kwam.    Tijdens dat weekend is dat angstgevoel verdwenen en heeft het plaatsgemaakt voor vreugde in mijn hart ! Dat wil ik nooit meer kwijt. Dank aan God, bij Hem is alles mogelijk.     Dank aan Hem en aan de leiders van het kleine groepje. We pasten voortreffelijk bij elkaar. Dank ook aan mijn Emmausganger. Wij blijven bidden voor elkaar en voor Talitakumi, dat deze weekenden nooit mogen verdwijnen. Een heel dankbare deelnemer.  M.Y

EVEN KORT.

Een deelnemer, ook in Heiloo,  vertelde dat hij geen klachten meer heeft van ‘druk’ op (in) het hoofd. Hij ervaart een rust en is er heel blij mee.

GENEZEN VAN DIEPE PIJNEN.

Vlak voor ik naar Leuvenheim vertrok, hoorde ik van mijn zoon, dat hun vader (mijn ex-man) dood in zijn woning was aangetroffen. De verschrikkingen van mijn huwelijk flitsten razendsnel door mijn gedachten. Ook bij mijn kinderen, die hun vader 22 jaar niet gezien hadden, zag ik een hoop opgekropte emoties. We begrepen al gauw dat mijn zoons voor de begrafenis van hun vader moesten opdraaien. Dat was niet gemakkelijk om iemand die zoveel kwaad heeft berokkend in onze levens, en in de levens van vele anderen, netjes te moeten begraven. Ik besloot na overleg met mijn zoons om toch naar het Talitakumiweekend te gaan. Nadat ik in Leuvenheim was aangekomen, kwam ik beetje bij beetje tot rust. Ik ontmoette telkens een vergevende Jezus, die op mij wachtte om alle ellende bij Hem te brengen. Beetje bij beetje leerde ik zien dat het mogelijk was om op een andere manier om te gaan met het overlijden van mijn ex-man. Ik kreeg de kans om het bij Jezus te brengen. Door alle spanningen waardoor ik overspoeld werd, kan ik niet alles goed verwoorden, maar de essentie blijft mij glashelder voor ogen staan: Jezus wachtte op mij met onuitsprekelijk veel geduld en liefde. Hij nodigde mij tijdens het weekend op allerlei manieren  uit om mijn last bij Hem neer te leggen. Hij antwoordde met zichtvare tekenen in de vorm van de eucharistie en ziekenzalving. Dat waren de momenten dat Hij het meest nabij was.      Terwijl ik mij zo getroost voelde, groeide langzaam het besef dat mijn ex-man, als vader van mijn kinderen, ook in gebed bij God gebracht moest worden. Alle wrok ebde langzaam weg. Toen het weekend op zijn einde liep, rijpte bij mij langzaam het idee, dat het mogelijk was om God bij de begrafenis van mijn ex-man te betrekken. Samen met de pastor kon ik ineens een korte tekst schrijven, waarin ik kon zeggen dat God onze pijn heeft gezien en kon ik om erbarmen voor mijn ex-man vragen en onder Gods aandacht brengen, dat we zelf ook pijn hadden. Eigenlijk legde ik alles in Gods handen. De littekens van alles wat ons overkomen is, zullen we nog regelmatig voelen, maar God zal daar bij zijn. Dat heb ik in dit weekend ervaren. De tekst die ik samen met de pastor had geschreven, heeft mijn oudste zoon op de begrafenis uitgesproken. Toen ik thuis kwam vertelde mijn jongste zoon, dat hij kort hervoor God gesmeekt had om hem te helpen om gedachten over zijn vader los te laten, hij wilde er mee breken. Mijn jongste zoon miste namelijk heel erg een echte vader en worstelde daar erg mee. de dag nadat hij dit gebed had uitgesproken, werd duidelijk dat zijn vader dood in zijn woning was aangetroffen. Wij mogen het nu afsluiten en met Gods hulp ons leven verder gaan. De dreiging en het gevaar is weg ! We zijn veilig. In het weekend is nog veel meer gebeurd, God is namelijk een heel royale God: “onze beker vloeit over”, zegt David in psalm 23. In de meest barre omstandigheden wil God helend aanwezig zijn ! Dat heeft Hij bewezen.   M.

GETUIGENIS TALITIKUMI WEEKEND SITTARD 17-19 november 2017.

Wat een cadeau, een weekend terug naar de Bron en bezinning en verdieping vinden. Samen met gelijkgestemden, een warme sfeer en bijzondere momenten.

De rust in het huis Regina Carmeli van de Zusters Karmelietessen van het Goddelijk Hart van Jezus en de prachtige omgeving droegen daar zeker aan bij.

Enigszins onwennig omdat ik geen idee had wat me te wachten stond kwam ik vrijdagmiddag binnen, meteen hartelijk verwelkomd door het team van begeleiders. Het zijn juweeltjes, stuk voor stuk. Dank dat jullie ons dit weekend hebben meegenomen in gebed, zang, verdiepende verhalen en persoonlijke aandacht.

Voordat het weekend begon voelde ik me week en emotioneel op een goede manier, tijdens het weekend werd dit alsmaar zachter en zachter. Het was fijn om snel vertrouwd met elkaar te zijn in het kleine groepje, met veel respect en begrip voor elkaar. Eigenlijk ‘zoals het hoort’ en alle mensen met elkaar zouden moeten omgaan. Hoe snel ben je dan echt broeder en zusters samen.

Bijzondere momenten waren voor mij het zingen in tongentaal, nieuw voor mij maar het voelde niet vreemd. Het bidden voor en met elkaar, het zegenen met vreugde olie.

Geraakt werd ik tijdens de ziekenzalving door pastor Rob, een intens diep moment.

’s-Middags vroeg een van de begeleiders aan mij of hij specifiek voor iets kon bidden en heb ik gebed gevraagd voor mijn hoofdpijn en voor een diepere persoonlijke relatie met Jezus. Hij gaf aan dat als we elkaar die nacht zouden tegenkomen in de kapel hij voor/over mij wilde bidden. Ik wist toen nog niets af van de nachtelijke aanbidding maar kreeg ’drie uur’ in me. Tijdens het doorbidden van de levensfasen kwamen er woorden van kennis voor mij vrij.

Eerst dacht ik nog ‘er zijn wel meer mensen met hoofdpijn en migraine’, maar ik voelde dat dit voor mij bedoeld was. Die avond hoorden we dat er nachtelijk aanbidding zou zijn.

Om 10 voor 3 kwam ik in de kapel en daar zaten drie begeleiders. Zij hebben over mij gebeden en voor mij was dit een zegen. Ik kreeg ook nog twee mooie Psalmen door en ben ervan overtuigd dat mijn hoofdpijn zal minderen.

Jezus wacht op mij met open armen, ik verlang naar Hem. Wil dieper in Hem kruipen en Hem beter leren kennen, hongerig naar meer. Ik voel me een begenadigd kind van God.

Dat het wel goed zit tussen ons werd voor mij nog eens bevestigd door de prachtige tekst van Hooglied 2,16 die op mijn kaartje stond;

Mijn geliefde is van mij

en ik ben van Hem

Mijn grote gevoel is Dankbaarheid, dankbaar voor de mooie contacten, het samen delen tijdens liefdevolle gesprekken en wandelingen maar vooral voor Jezus’ Liefde.

D.

OPSTAAN IN DANKBAARHEID.

Van 17 -19 november 2017 heb ik het voorrecht genoten deel te mogen nemen aan het Talitakumi-weekend. Een voorrecht, zo heb ik het ervaren. Talitakumi vertaald: “Meisje, sta op!”, raakte me bij de eerste kennismaking al in mijn ziel en met goede reden.                                                        Het weekend heeft me inderdaad doen opstaan. Opstaan in mijn leven, een leven in de liefde en het licht van God. Tevens heeft het me laten opstaan in dankbaarheid. Dankbaarheid voor de mooie, helende gesprekken, die ik op het weekend heb mogen hebben en dankbaarheid voor de wijze lessen in geloof, hoop en liefde, dankbaarheid voor de gekozen dialoog met God, ofwel het gebed. Tevens ook dankbaar voor het besef dat vergeving en innerlijke genezing een proces is, evenals je reis met God. Alles op zijn tijd.                   P.

GODS LIEFDE.

Ik ben bemoedigd door de sfeer van bemoediging en liefde in het kleine groepje. Ik vond het erg fijn om daar zelf aan bij te dragen, naast het feit dat er oog was voor de zwakke kanten van mijn leven. Verder ben ik bevestigd in de overtuiging, dat het ‘zijn’ belangrijker is dan ‘doen’ en dat het zeer goed is om meerdere keren per dag even tijd met God door te brengen. Het brengt mij in een diepere relatie met Hem en een grotere afhankelijkheid van Hem. Hierdoor groeit het geloof en vertrouwen. Ik vond het ook erg mooi om te zien, wat de Charismatische Vernieuwing in nu behoorlijk bejaarde mensen teweeg heeft gebracht. Ik hoop dat ik er ook zo aan toe ben, als ik oud ben, als de Heer nog niet teruggekomen is voor die tijd ! Ik merk dat de Heilige Geest erg bezig is om mijn gedachtenpatroon aan te pakken. Iemand zei ook tegen mij, dat de duivel in dit opzicht niet stil zit en dat ik daar rekening mee moet houden, omdat ik snel in een negatieve spiraal over mezelf zit. Dit helpt mij om niet in zak en as te zitten, als er iets negatiefs gebeurt, wat met mij te maken heeft, al kost het me nog tonnen energie om er mee om te gaan.       Y.

ONZE GOD IS LIEFDE.

Wanneer ik op 1 september 2017 de deur binnenstap van het voormalige klooster valt er een rust over me heen. Daarnaast, en dat blijft vreemd, voel ik de zekerheid dat ik in goede handen ben. Ik heb nog niemand ontmoet en toch ben ik daar van overtuigd. Wanneer ik later thuis ben, heb ik sterk de indruk dat het niet anders kan zijn dan dat de heilige Geest ons heeft onthaald en thuis heeft doen voelen. Wat een zegenrijk begin. Wanneer we naar God verlangen en naar Zijn aanwezigheid in ons leven, is het niet altijd vanzelfsprekend dat we Hem welkom heten in ons leven en in ons hart. We willen wel, maar oh, wat kunnen we het onszelf lastig maken. Zelf vind ik dat ik daar een speciaal talent voor heb gekregen. Al jaren zat ik vast in een diepgewortelde overtuiging, die mijn functioneren bemoeilijkte en mijn zelfbeeld bepaalde. Met als gevolg dat ik mezelf onvrij, maar vooral onwaardig voelde. Ondanks dat ik wist hoe deze overtuiging wortel kon schieten en dat de ellende, die het met zich meebracht, lang genoeg had geduurd, wist ik niet hoe ik ‘er van af’ kon komen. Ik had me goed voorbereid op dit Talitakumi-weekend. Al maanden wist ik dat ik dit belangrijke thema mee zou nemen in mijn rugzak. Maar eenmaal daar kwam het niet ter sprake. Tijdens de groepsbijeenkomsten kwam het niet in me op, ook niet gedurende de biecht. Er waren allerlei andere onderwerpen die mijn aandacht volledig opeisten en ik vergat zelfs dat ik daar was gekomen om aan een diepe innerlijke breuk te werken. Het waren stuk voor stuk belangrijke zaken, die ook de aandacht verdienden en ik had het blijkbaar losgelaten, dat ik met plannen was gekomen. De Heer was gelukkig wel met mijn plannen bezig. Tijdens de laatste groepsbijeenkomst werd er door de groepsleiders en door anderen voor ieder van ons gebeden. De handen op mijn schouders voelden liefdevol en ik kon eindelijk mijn kwetsbaarheid toelaten. Toen er door een van de teamleden een ‘woord van kennis’ werd uitgesproken, zag ik mezelf door Gods ogen. Ik brak en huilde van dankbaarheid. Eindelijk kon ik Gods liefde voor mij toelaten en zag ik het verschil tussen hoe Hij mij ziet en hoe ik mezelf zag. Het drong diep tot mij door, dat wij niet in staat zijn om onszelf volledig te zien. Dat komt omdat wij kinderen van God zijn en een deel van ons in Hem verborgen is. Dat is voor de wereld niet zichtbaar. Het is een mysterie waar ik een fractie van heb mogen ervaren en waardoor ik nu weet dat ik me er nu niet meer mee bezig hoef te houden, hoe mensen door wie ik gekwetst ben mij zien, want zij zien mij niet. En ik hoef ook niet meer te wachten tot zij mij zien, want ik ben gekend en geliefd door God. Dit is de liefde die mijn diepste verlangen vervult en tegelijkertijd meer mededogen geeft voor mijn naasten. Dus niet zo maar ánderen’, maar echt ‘naasten’. En ik heb me voorgenomen, om, als ik twijfel wie ik ben, mezelf naar de Heer te keren en me door Hem te laten vinden, zodat ik me niet verloren voel als het leven mij overweldigt. Ik heb de mensen van Talitakumi nodig gehad om voldoende te kunnen vertrouwen op Gods aanwezigheid in mijn leven. Onze God is liefde en ik ben dankbaar en trots, dat wij zo’n majestueuze God hebben, die ver boven ons idee van wat goed en groot is, uitstijgt.

Een deelnemer.

NOG ONVERWACHT DEEL KUNNEN NEMEN ….. (september 2017 in Leuvenheim)

Na enige innerlijke strijd om deel te nemen aan een Talitakumi-weekend (was dat niet alleen voor mensen met grote problemen ? Wat stellen mijn innerlijke onrust, theologische vragen en darmproblemen dan feitelijk voor ?) besloot ik op de valreep donderdag ’s avonds, net voor het weekend, te bellen of er nog plek was met de stille hoop: het zal wel te laat zijn. Maar tot mijn grote verrassing hoorde ik een bedaarde stem: “Nog plaats ?”Wat heet: Je wordt verwacht!” Toen kon ik natuurlijk geen kant meer op en wat ben ik achteraf blij. Ik had een heerlijk weekend en heb heel diep de innerlijke rust mogen ervaren, waar ik zo naar verlangde. Een heerlijk huis, heerlijke mensen en bovenal: een heerlijke God. Een korte impressie:
– de eucharistievieringen, het doorbidden van de levensfasen en het om beurten ’s nachts een uur waken in de kapel bij het Allerheiligste … als je daar alleen in die kapel zit, en je hart opent, dan gebeurt er iets, daar zijn geen woorden voor;
– dat wat iemand zei over Maria, dat zij zo transparant is dat Jezus helemaal door haar heen straalt. En omgekeerd als wij een ‘wees gegroet’ bidden, dan komt het meteen bij Hem aan. Dat heeft me echt geholpen. Ik zag het ineens voor me, als het ware een spic-en-span schoongepoetst raam, waar de zon helemaal door heen kan schijnen, en ook het beeld van iemand, waarbij ik heel sterk voelde, dat ik naar het kruis ‘moest’ (mocht, want het een vrije gift zonder dwang), met al mijn zorgen, toen ik bij Maria bad. Dat gaf me ineens een heel helder beeld hoe het zat: Maria staat naast mij onder het kruis en samen kijken we er naar op. Ze slaat als het ware haar arm om me heen en wijst: kijk DAAR wil ik je naar toe begeleiden, als je het alleen soms moeilijk vindt. Je mag nog steeds altijd rechtstreeks naar Jezus, maar soms kan het samen veiliger en minder eenzaam voelen en dan ben ik er voor je ….. Natuurlijk schieten menselijke beelden altijd te kort, maar waar eindeloos denken en lezen( theologische argumenten zowel van protestante als van katholieke zijde) me geen voldoening en rust konden geven, kreeg ik die nu wel.
– en dan nog de vele cadeautjes die ik het weekend kreeg: een buschauffeur, die me voor de deur afzette, een heerlijke matras, glutenvrij brood (had ik helemaal vergeten aan te geven), een prachtig icoontje uit het winkeltje waar een lieve medegaste me mee verraste (ik had er nogal verliefd naar gekeken blijkbaar) en een lift tot aan een station nabij mijn woonplaats. Ik merk dat ik die rust, ook nu een week later, vast weet te houden in mijn eigen huis. Ook zijn er bijzondere mensen en boeken op mijn pad gekomen, die wonderbaarlijk de lijn voortzetten, die is ingezet. En mijn darmen gedragen zich de hele week al voorbeeldig. Gek, ik durf het bijna niet eens te geloven en daar voel ik me dan weer schuldig over. Maar ook DAT begrijpt God: alle eer aan Hem. E.

GOD IS GROOT.

Op 1 september 2017 reis ik met een vriendin naar een talitakumi-weekend in Leuvenheim. Vol goede moed, want vorig jaar ben ik rijkelijk bedeeld.
Ik heb echter nog een raar gevoel en gedachten waar ik geen weg mee weet en Jezus zegt: ‘Ga naar een Talitakumi’ Op vrijdagavond laat Hij me zien, waar het vandaan komt… Veel talenten heb ik gekregen en ook gebruikt in een mooi, maar soms ook zwaar leven, tot ik was opgebrand. De kinderen, ontzettend lief, hebben een actieve moeder zien verdwijnen en dat moet heel pijnlijk zijn geweest. Deze pijn heb ik vier jaar meegedragen tot aan deze 1 september, want Jezus liet het niet alleen zien, maar Hij nam het ook weg! Wonder, wat was dat heerlijk, niet te geloven, maar daar kwam ik ook voor! Ik was blij en gelukkig, maar vooral dankbaar.
Ook voor de begeleiders van mijn groep en de pastoor, die me nog eegroot cadeau meegaf. En een bevestiging van een andere begeleider bij het weggaan: iets wat weggenomen is, komt niet meer terug. Dat is een grote waarheid. Talitakumi is een groot geschenk van God en we bidden dat het altijd mag blijven bestaan. Volgend jaar komen we weer (als God het wil). Dank aan Jezus, Maria, de begeleiders en alle aanwezigen op dit prachtige weekend. M.Y.